Als je een kind hebt verloren...
Het verhaal van Francis en Johan-Paul
Waar mijn man en ik na de dood van onze dochter Linde het meest behoefte aan hadden? Lotgenoten! Maar hoe kom je die tegen? Wie behoren er nog meer tot deze ongelukkige groep mensen? Waar zijn ze?
We zijn vrij snel na het overlijden van Linde (14 jaar) met onze andere dochter Mirte (toen 12 jaar) naar een rouwbegeleidster gegaan. Helaas wilde Mirte niet praten. Dat is nog steeds moeilijk voor haar en ze heeft nog steeds (nu bijna 4 jaar verder) geen hulp willen aanvaarden. Mijn man en ik bleven wel naar de rouwbegeleidster gaan. Samen of om beurten. Dat hielp in het begin, omdat de begeleidster beaamde dat alles wat we voelden erbij hoorde en normaal was. Ik ben toen ook alles gaan lezen wat bij rouw en verlies hoort. Vooral het boek van Manu Keirse gaf me (h)erkenning, troost en raakte mijn verdriet. Na enige tijd zijn we gestopt bij de rouwbegeleidster, het gaf niets nieuws.
Bij een psycholoog hebben mijn man en ik een langdurig traject gevolgd (ook voor EMDR), omdat Linde een traumatische dood is gestorven.
Daar ben ik afgelopen jaar pas mee gestopt. Ook hem kon ik niets meer vertellen. En tot op zekere hoogte begreep hij ook niet wat het inhoudt om een kind te verliezen en weinig over deze totaal andere belevingswereld. Ik begon me zelfs een beetje aan hem te irriteren, als hij mij niet begreep. De EMDR heeft de harde kantjes van bepaalde herinneringen verzacht. De man heeft verder zijn werk prima gedaan.
Via Facebook vond ik een oproep van de Geluksschool voor een bijeenkomst “Rouw op je dak”. Eindelijk, dacht ik, lotgenoten! De eerste bijeenkomst hadden we gemist, maar de tweede stond gepland in maart 2020. Helaas dook er plots een onbekend virus op…. Op zich hadden wij van dat virus destijds niet zoveel last. Zo ervaarden wij ons leven al toen Linde kanker had en stierf. Nu stond voor iedereen de wereld stil. Zo voelt het dus.
Maar we baalden wel dat de bijeenkomst moest worden uitgesteld. We hadden er zo naar uitgekeken. We wilden deze mensen graag ontmoeten. Ook spannend, zou het klikken?
In mei 2020 was onze eerste bijeenkomst bij Pilar. We namen een foto van onze dochter mee en om beurten stelden we ons aan elkaar voor. Het andere stel had een zoon verloren. Ook hij had kanker en was op 17-jarige leeftijd overleden in hetzelfde jaar als Linde (2018). De andere lotgenote had 7 jaar daarvoor haar dochtertje verloren. Haar kindje heeft maar enkele dagen geleefd. De sfeer was intiem, veilig, geborgen.
Als je je kind verliest weet je eigenlijk niet wat je verder kan helpen. Ja, het liefst alles ongedaan maken, maar dat kan niet. Allereerst is het belangrijk om je verhaal te doen. En dat tot in den treure te mogen herhalen. Je leven verandert van de één op de andere dag zo drastisch, dat kan niemand zich voorstellen. Enkel een lotgenoot. Vooral herkennen en erkennen van je gevoelens maakt dat er weer ruimte komt in je hoofd.
Je bent gemankeerd in je hele zijn. Je bent verdrietig, boos, machteloos, hysterisch, depressief, prikkelbaar, je kortetermijngeheugen werkt niet meer zo best. Als man en vrouw ervaar je je verdriet en gemis ook anders. En soms heb je geen ruimte voor het verdriet van je partner. Het is gewoonweg teveel.
Waar je in het begin nog veel steun uit de omgeving ervaart kan dat soms minder worden, of wegvallen. Mensen gaan nu eenmaal door met leven, terwijl bij jou je leven stilstaat. Je voelt je een buitenstaander. Onbedoeld voel je je gekwetst door een opmerking. Of je komt iets tegen van je kind in een keukenla. Of je staat in de supermarkt en je hoeft die lievelingssnack niet meer te kopen. Je hoort een lied van de uitvaart op de radio. Onbegrip, soms zelfs van je naaste familie, is één van de grootste struikelblokken in het land van rouw. Op je werk kun je ook tegen moeilijke situaties aanlopen. De hele dag kan je geconfronteerd worden met herinneringen en gemis.
Die steun vinden we bij dit lotgenotengroepje. Je loopt tegen dezelfde dingen aan.
Pilar probeert tot in haar tenen te doorvoelen wat wij meemaken. Ze houdt de dingen tegen het licht. Probeert mee te denken in mogelijkheden en weet dat er niet altijd oplossingen zijn. Het is veilig bij haar.
We kijken elke maand uit naar onze middag “Rouw op je dak”. We starten elke bijeenkomst met het ritueel een kaarsje aan te steken bij de foto van onze kinderen. Die zijn er altijd bij. Pilar vraagt waar de behoefte ligt op die middag. We mogen aandragen waar we op dat moment mee zitten. Luisteren, huilen, praten en lachen. Hoe kom je feestdagen en de aanloop ernaartoe door? Hoe geef je vorm aan de geboortedag, aan de sterfdag? Weekenden en vakanties? Voorzichtig proberen we doelen te stellen, plannen te maken. Wat past nog bij me, wat vind ik nog leuk, wat kost moeite, wat kan me door de dag helpen, hoe geef ik een nieuwe vorm aan ons gezin, en tal van dit soort vragen. En dat het een hele lange tijd duurt voordat je jezelf weer vindt. Dat is beangstigend, en daarom zo fijn om te delen met mensen die in hetzelfde rottige bootje zonder peddels zitten.
Pilar denkt ook mee aan het welzijn van je kind(eren) die achter zijn gebleven in je gezin. Voor broers en zussen die een zus of broer verliezen is enorm veel veranderd. Zij verliezen niet alleen hun broer of zus, maar ook de ouders die ze kenden en hun veilige, vertrouwde gezin. Daar maak je je als ouder ook enorm ongerust over. En dan is het fijn als je tips krijgt of een bevestiging dat je het goed doet.
Pilar is erg zorgzaam, niet alleen wat thee, koffie en comfortfood betreft. Ze zorgt ervoor dat ook iedereen aan het woord komt. Pilar heeft alle tijd en rust. En natuurlijk is zo’n middag vol emotie enorm vermoeiend, maar ó zo waardevol!
Wij danken Pilar voor het feit dat zij voor ons een veilig en warm heem heeft gecreëerd.
Francis en Johan-Paul Kemps, Heeswijk-Dinther
Wil je graag jouw verhaal delen zodat andere ouders het hier kunnen lezen?
Stuur ons een bericht (info@pilarbosch.nl): ook jouw verhaal mag hier een plek krijgen.
Wil je een bijeenkomst bijwonen? Laat je gegevens achter. Je ontvangt een bericht met de datum van de volgende ontmoeting.
Contactformulier
